Czarna Sara z Wrocławia

W dawnych czasach, gdy Wrocław był jeszcze młodym miastem, w sercu Ostrowa Tumskiego żyła kobieta o imieniu Sara. Była piękna, tajemnicza i samotna. Sara była znana w całym mieście jako uzdrowicielka i zielarka, której umiejętności wzbudzały zarówno podziw, jak i lęk. Mieszkańcy przychodzili do niej po pomoc, gdy inne metody zawodziły, lecz szeptali za jej plecami, że Sara posiadła wiedzę o czarnej magii.

Pewnego dnia, gdy w mieście zaczęły dziać się nieszczęścia – plagi, pożary i inne katastrofy – ludzie szybko zaczęli obwiniać Sarę. Plotki narastały, a jej samotność tylko potęgowała podejrzenia. Mówiono, że jej urok i tajemnicza aura były dowodem na to, że zawarła pakt z ciemnymi mocami.

Pewnej burzowej nocy, gdy miasto nawiedziła straszliwa burza, która zniszczyła wiele domów i upraw, mieszkańcy postanowili działać. Tłum zebrał się przed domem Sary, wykrzykując oskarżenia i żądając sprawiedliwości. Została schwytana i postawiona przed sądem, który skazał ją na śmierć przez spalenie na stosie. Sara, związana i przygotowana na śmierć, rzuciła ostatnią klątwę na tych, którzy niesprawiedliwie ją osądzili.

Od tamtej pory, duch Czarnej Sary nawiedza Ostrów Tumski. Mówi się, że pojawia się nocą, zwłaszcza podczas pełni księżyca i w czasie burz. Jej zjawa, ubrana w ciemną, długą suknię, przechadza się po uliczkach, a jej pojawienie się jest zwiastunem nieszczęścia. Czasami ludzie twierdzą, że widzieli jej cień przemykający przez mury katedry lub słyszeli jej cichy śmiech w ciemnych zaułkach.

Czarna Sara, choć osądzona i skazana przez strachliwych ludzi, żyje dalej w legendach i opowieściach, przypominając o ciemnej stronie ludzkiej natury i o tym, jak łatwo można skrzywdzić niewinnych w imię własnych lęków.