Polskie tradycje: Pierogi

Autor:

Perog, piróg, piroggen - znano je pod wieloma nazwami. Pierogi w tradycji słowiańskiej były wypiekami przeznaczonymi dla piru, czyli na biesiady. Pierwotnie wypiekano je więc głównie na specjalne okazje i święta. 

Kurnikiem nazywano wielki pieróg weselny, który pieczono na wsi, gdzie kurze mięso uchodziło za wielki przysmak. Miał zapewnić młodej parze obfitość jadła. Z biegiem czasu podobny pieróg rosyjski, również faszerowany pieczonymi kawałkami drobiu, był podawany jako wykwintne śniadanie lub przystawka do obiadu.

Pierogi z postnym nadzieniem, najczęściej z kapusty i grzybów, do dziś są tradycyjnym daniem wigilijnym. Na Wielkanoc na Kresach Wschodnich pieczono duże pierogi oraz chleby pszenne, również zwane pirohami, które jadano w trakcie rodzinnego świętowania. Natomiast wielkie, słodkie pierogi żmudzkie były obowiązkowym elementem szlacheckich przyjęć wielkanocnych. Polscy Tatarzy od wieków na swoje najważniejsze święta pieką pierekaczewnik, składający się z ciasta drożdżowego z nadzieniem z jabłek lub mięsa baraniego, zwinięty w spiralę. 

Już w XVIII wieku powszechnie znano dwa rodzaje pierogów: pieczone oraz gotowane. Pierogi pieczone kojarzyły się głównie z kuchnią ruską i litewską, z których garściami czerpała kuchnia polska. Kulebiak na przykład był pierogiem faszerowanym nadzieniem z ryby. Natomiast podlaskie knysze to pieczone pierożki z kapustą. Autorki książek kucharskich z XIX wieku wszystkie rodzaje pieczonych pierogów nazywały pierogami ruskimi. 

Obecnie pierogi ruskie to najpopularniejsze polskie pierogi, z nadzieniem z twarogu, ziemniaków i podsmażonej cebuli. Jak Polska długa i szeroka, każdy region ma swoje pierogowe specjały. Nadzienie z kaszy gryczanej, soczewicy czy gotowanej fasoli to lokalne przysmaki. Ale w lecie wszędzie królują pierogi nadziewane świeżymi owocami, najczęściej truskawkami lub jagodami. 
 
 

Komentarze

Prześlij komentarz

Copyright © bajkowyzakatek.eu 2010 - 2023. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Wszystkie treści umieszczone na stronie są chronione prawami autorskimi.
Kopiowanie, edytowanie, publikowanie i rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie bez zgody autorów jest zabronione.

Popularne posty z tego bloga

Polskie legendy: O smoku wawelskim

Autor:
Obraz
Dawno temu, gdy polskimi ziemiami rządził król Krak, w Krakowie pojawił się smok. Było to ogromne zwierzę, o zielonej skórze, długim ogonie i paszczy wypełnionej ostrymi zębami. Smok zadomowił się w jamie pod zamkiem i żądał, aby raz w tygodniu składano mu ofiarę w postaci krowy. Jeżeli nie spełniono jego zachcianki, porywał ludzi. Na mieszkańców Krakowa padł blady strach, jednak znalazło się kilku śmiałków, którzy twierdzili, że zdołają pokonać smoka. Niestety żaden z nich nie wracał z wyprawy do jamy potwora. Zarówno król, jak i poddani stracili już nadzieję na ratunek. Co tydzień stada bydła boleśnie się kurczyły, gdyż smok wymagał zawsze najdorodniejszych sztuk. Martwiono się, co będzie, gdy pożre już wszystkie krowy. Gdy wydawało się, że wszystko już stracone i lud Krakowa czeka zagłada, na dworze Kraka pojawił się ubogi szewczyk.  - Panie mój, myślę, że jestem w stanie pokonać dręczącego Was smoka - zwrócił się do króla, nisko się kłaniając. W królewskiej sali
Czytaj więcej

Polskie legendy: Piast Kołodziej

Autor:
Obraz
Możesz też obejrzeć historię Piasta Kołodzieja i jego syna Ziemowita na YouTube. Gdy ziemiami polskimi rządził książę Popiel, w wiosce nieopodal Kruszwicy mieszkał kołodziej Piast. Razem z żoną Rzepichą żyli sobie spokojnie, wychowywali dzieci, hodowali pszczoły i uprawiali ziemie. Piast pracował również w swoim fachu - wyrabiał wozy.  Zbliżały się postrzyżyny najstarszego syna Piasta, który właśnie skończył siedem lat. Była to niezwykła uroczystość, w czasie której chłopiec przechodził spod opieki matki pod opiekę ojca. Symbolicznie obcinano mu wtedy długie włosy i nadawano imię. Kiedy rozpoczęła się uczta wydana przez Piasta z okazji postrzyżyn syna, pojawiło się niespodziewanie dwóch nieznajomych wędrowców. Ubrani byli w płócienne szaty, które pokrywał kurz, a oni samo wyglądali na bardzo zmęczonych.  - Witajcie, dobrzy ludzie - odezwał się jeden z nich. - Wędrujemy już długo, a jeszcze daleka droga przed nami. Pozwólcie nam odpocząć i się posilić. Prosiliśmy o pomoc
Czytaj więcej

Polskie legendy: Wars i Sawa

Autor:
Obraz
Dawno temu Polskę pokrywała nieprzebyta puszcza, pełna dzikiej zwierzyny, a ludzie mieszkali w maleńkich osadach. W jednej z nich, na brzegu Wisły, mieszkał młody rybak Wars. Był bardzo pracowity i sam zbudował łódź, a także cierpliwie wiązał rybackie sieci. A ponieważ szczęście mu sprzyjało, zawsze wracał z połowu z siecią pełną ryb. Wars bardzo lubił spędzać czas na wodzie i z radością wsłuchiwać się w śpiew ptaków. Jednak najbardziej fascynowały go nocne wyprawy, gdy panował niezwykły spokój, a księżyc odbijał się w wodach Wisły srebrzystym blaskiem. Pewnej nocy, gdy jak zwykle zepchnął łódź na wodę i zarzucił sieci, spośród wzburzonej wody wynurzyła się przepiękna dziewczyna. Rybak zamarł z zachwytu i wpatrywał się zdumiony, gdyż dziewczyna miała długie, złociste włosy, wielkie niebieskie oczy i... rybi ogon, pokryty srebrzystą łuską! Wars nie mógł uwierzyć własnym oczom, po chwili jednak przypomniał sobie opowieści, które słyszał w dzieciństwie - to była syrena! Nagle syre
Czytaj więcej