Legendy świata: Zorza polarna

Autor:

Bardzo, bardzo daleko, gdzieś na samym końcu świata, znajduje się wielka otchłań. Głęboko w niej jest ścieżka, prowadząca do krainy zmarłych. Ale to miejsce wcale nie znajduje się pod ziemią. Ścieżka zakręca, prowadząc coraz wyżej, aż do samego nieba. 

Jednak trafić tam mogą tylko dusze zmarłych, a gdy uda im się przejść, zapalają pochodnie, aby inni również mogli dotrzeć we właściwe miejsce. 

W tej magicznej krainie dusze czekają na powtórne narodziny, a na ziemi widać je w postaci zorzy polarnej. Niektóre dusze czują się jednak samotne po latach życia na ziemskim padole i próbują skontaktować się z żywymi. Dlatego czasami, w pobliżu zorzy, można usłyszeć ciche gwizdanie. Jeśli kiedyś je usłyszysz, odpowiedz na nie szeptem lub równie cichym gwizdem, a wtedy wiedziona ciekawością dusza zbliży się pod postacią świetlnego rozbłysku. 

Gdy jedna z dusz rozpoczyna nowe życie na ziemi, opuszcza zorzę na długi czas. Może dlatego ludy Północy wierzą w magiczny wpływ zorzy polarnej, który przynosi ulgę kobietom podczas porodu.


Komentarze

Prześlij komentarz

Copyright © bajkowyzakatek.eu 2010 - 2023. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Wszystkie treści umieszczone na stronie są chronione prawami autorskimi.
Kopiowanie, edytowanie, publikowanie i rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie bez zgody autorów jest zabronione.

Popularne posty z tego bloga

Polskie legendy: O smoku wawelskim

Autor:
Obraz
Dawno temu, gdy polskimi ziemiami rządził król Krak, w Krakowie pojawił się smok. Było to ogromne zwierzę, o zielonej skórze, długim ogonie i paszczy wypełnionej ostrymi zębami. Smok zadomowił się w jamie pod zamkiem i żądał, aby raz w tygodniu składano mu ofiarę w postaci krowy. Jeżeli nie spełniono jego zachcianki, porywał ludzi. Na mieszkańców Krakowa padł blady strach, jednak znalazło się kilku śmiałków, którzy twierdzili, że zdołają pokonać smoka. Niestety żaden z nich nie wracał z wyprawy do jamy potwora. Zarówno król, jak i poddani stracili już nadzieję na ratunek. Co tydzień stada bydła boleśnie się kurczyły, gdyż smok wymagał zawsze najdorodniejszych sztuk. Martwiono się, co będzie, gdy pożre już wszystkie krowy. Gdy wydawało się, że wszystko już stracone i lud Krakowa czeka zagłada, na dworze Kraka pojawił się ubogi szewczyk.  - Panie mój, myślę, że jestem w stanie pokonać dręczącego Was smoka - zwrócił się do króla, nisko się kłaniając. W królewskiej sali
Czytaj więcej

Polskie legendy: Wars i Sawa

Autor:
Obraz
Dawno temu Polskę pokrywała nieprzebyta puszcza, pełna dzikiej zwierzyny, a ludzie mieszkali w maleńkich osadach. W jednej z nich, na brzegu Wisły, mieszkał młody rybak Wars. Był bardzo pracowity i sam zbudował łódź, a także cierpliwie wiązał rybackie sieci. A ponieważ szczęście mu sprzyjało, zawsze wracał z połowu z siecią pełną ryb. Wars bardzo lubił spędzać czas na wodzie i z radością wsłuchiwać się w śpiew ptaków. Jednak najbardziej fascynowały go nocne wyprawy, gdy panował niezwykły spokój, a księżyc odbijał się w wodach Wisły srebrzystym blaskiem. Pewnej nocy, gdy jak zwykle zepchnął łódź na wodę i zarzucił sieci, spośród wzburzonej wody wynurzyła się przepiękna dziewczyna. Rybak zamarł z zachwytu i wpatrywał się zdumiony, gdyż dziewczyna miała długie, złociste włosy, wielkie niebieskie oczy i... rybi ogon, pokryty srebrzystą łuską! Wars nie mógł uwierzyć własnym oczom, po chwili jednak przypomniał sobie opowieści, które słyszał w dzieciństwie - to była syrena! Nagle syre
Czytaj więcej

Polskie legendy: Piast Kołodziej

Autor:
Obraz
Możesz też obejrzeć historię Piasta Kołodzieja i jego syna Ziemowita na YouTube. Gdy ziemiami polskimi rządził książę Popiel, w wiosce nieopodal Kruszwicy mieszkał kołodziej Piast. Razem z żoną Rzepichą żyli sobie spokojnie, wychowywali dzieci, hodowali pszczoły i uprawiali ziemie. Piast pracował również w swoim fachu - wyrabiał wozy.  Zbliżały się postrzyżyny najstarszego syna Piasta, który właśnie skończył siedem lat. Była to niezwykła uroczystość, w czasie której chłopiec przechodził spod opieki matki pod opiekę ojca. Symbolicznie obcinano mu wtedy długie włosy i nadawano imię. Kiedy rozpoczęła się uczta wydana przez Piasta z okazji postrzyżyn syna, pojawiło się niespodziewanie dwóch nieznajomych wędrowców. Ubrani byli w płócienne szaty, które pokrywał kurz, a oni samo wyglądali na bardzo zmęczonych.  - Witajcie, dobrzy ludzie - odezwał się jeden z nich. - Wędrujemy już długo, a jeszcze daleka droga przed nami. Pozwólcie nam odpocząć i się posilić. Prosiliśmy o pomoc
Czytaj więcej