Día de los Muertos - meksykański Dzień Zmarłych

Autor:

Obchody Día de los Muertos sięgają trzech tysięcy lat wstecz. Kult zmarłych był już mocno kultywowany przez zamieszkujące te ziemie społeczności indiańskie. Pierwotnie obchodzony w sierpniu, którego miesiącu nazwa według Azteków oznaczała "narodziny kwiatów", powiązany był z żoną Władcy Krainy Zmarłych. Bogini nazywana Królową Śmierci, dziś występuje pod imieniem la Catrina. Obchody zostały przeniesione na listopad po przybyciu do Meksyku konkwistadorów. Próbowano w ten sposób dostosować pogańskie zwyczaje do praktyk katolickich. 

Jednym z najistotniejszych symboli Día de los Muertos jest pan de muerto. To słodkie, drożdżowe pieczywo występuje w różnych kształtach, często z przecinającymi się wałeczkami ciasta, symbolizującymi kości.

Według wierzeń dusze dzieci odwiedzają rodzinny dom 1 listopada, natomiast dusze dorosłych 2 listopada. Dlatego dla zmarłych przygotowuje się specjalne ołtarzyki. Tradycyjna ofrenda powinna mieć siedem stopni i określoną zawartość, na przykład jedzenie, butelki z z mezcalem lub tequilą, cygara czy zabawki. Obecnie różnie z tym bywa, ale nieodzownym elementem ołtarzy jest pan de muerto oraz zdjęcia zmarłych, otoczone woskowymi świeczkami zwanymi veladoras.

Na cmentarzach groby dekoruje się kwiatami, głównie aksamitką wzniesioną. Jest to kwiat zwany Kwiatem Zmarłych, który hodowali już Aztekowie. Przypisuje mu się moc wzywania dusz zmarłych i ich prowadzenia do ofrendas.

Calaveras to kolorowe czaszki, które stały się symbolem Meksyku. Ta nazwa odnosi się nie tylko do cukrowych czaszek calaveras de dulce, lecz również do porcelanowych figurek, z których słynie Meksyk, oraz do postaci La Calavera Cateriny. Ubrana w elegancką suknię i kapelusz z piórami jest nieodzowną częścią Día de los Muertos.

Obchody meksykańskiego Dnia Zmarłych są pełne radości, gdyż życie nieustannie przeplata się tam ze śmiercią. Dusze zmarłych, przyzwane przez aksamitki, biorą udział w hucznym świętowaniu.  Na cmentarzach gromadzą się całe rodziny, by przy muzyce i tequili snuć wspomnienia o swoich bliskich. Nie ma nostalgii i zadumy. Jest śmiech, kolorowe stroje i celebracja życia.

W 2008 roku Día de los Muertos zostało wpisane na listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO.


 

 


Komentarze

Prześlij komentarz

Copyright © bajkowyzakatek.eu 2010 - 2023. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Wszystkie treści umieszczone na stronie są chronione prawami autorskimi.
Kopiowanie, edytowanie, publikowanie i rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie bez zgody autorów jest zabronione.

Popularne posty z tego bloga

Polskie legendy: O smoku wawelskim

Autor:
Obraz
Dawno temu, gdy polskimi ziemiami rządził król Krak, w Krakowie pojawił się smok. Było to ogromne zwierzę, o zielonej skórze, długim ogonie i paszczy wypełnionej ostrymi zębami. Smok zadomowił się w jamie pod zamkiem i żądał, aby raz w tygodniu składano mu ofiarę w postaci krowy. Jeżeli nie spełniono jego zachcianki, porywał ludzi. Na mieszkańców Krakowa padł blady strach, jednak znalazło się kilku śmiałków, którzy twierdzili, że zdołają pokonać smoka. Niestety żaden z nich nie wracał z wyprawy do jamy potwora. Zarówno król, jak i poddani stracili już nadzieję na ratunek. Co tydzień stada bydła boleśnie się kurczyły, gdyż smok wymagał zawsze najdorodniejszych sztuk. Martwiono się, co będzie, gdy pożre już wszystkie krowy. Gdy wydawało się, że wszystko już stracone i lud Krakowa czeka zagłada, na dworze Kraka pojawił się ubogi szewczyk.  - Panie mój, myślę, że jestem w stanie pokonać dręczącego Was smoka - zwrócił się do króla, nisko się kłaniając. W królewskiej sali
Czytaj więcej

Polskie legendy: Wars i Sawa

Autor:
Obraz
Dawno temu Polskę pokrywała nieprzebyta puszcza, pełna dzikiej zwierzyny, a ludzie mieszkali w maleńkich osadach. W jednej z nich, na brzegu Wisły, mieszkał młody rybak Wars. Był bardzo pracowity i sam zbudował łódź, a także cierpliwie wiązał rybackie sieci. A ponieważ szczęście mu sprzyjało, zawsze wracał z połowu z siecią pełną ryb. Wars bardzo lubił spędzać czas na wodzie i z radością wsłuchiwać się w śpiew ptaków. Jednak najbardziej fascynowały go nocne wyprawy, gdy panował niezwykły spokój, a księżyc odbijał się w wodach Wisły srebrzystym blaskiem. Pewnej nocy, gdy jak zwykle zepchnął łódź na wodę i zarzucił sieci, spośród wzburzonej wody wynurzyła się przepiękna dziewczyna. Rybak zamarł z zachwytu i wpatrywał się zdumiony, gdyż dziewczyna miała długie, złociste włosy, wielkie niebieskie oczy i... rybi ogon, pokryty srebrzystą łuską! Wars nie mógł uwierzyć własnym oczom, po chwili jednak przypomniał sobie opowieści, które słyszał w dzieciństwie - to była syrena! Nagle syre
Czytaj więcej

Polskie legendy: Piast Kołodziej

Autor:
Obraz
Możesz też obejrzeć historię Piasta Kołodzieja i jego syna Ziemowita na YouTube. Gdy ziemiami polskimi rządził książę Popiel, w wiosce nieopodal Kruszwicy mieszkał kołodziej Piast. Razem z żoną Rzepichą żyli sobie spokojnie, wychowywali dzieci, hodowali pszczoły i uprawiali ziemie. Piast pracował również w swoim fachu - wyrabiał wozy.  Zbliżały się postrzyżyny najstarszego syna Piasta, który właśnie skończył siedem lat. Była to niezwykła uroczystość, w czasie której chłopiec przechodził spod opieki matki pod opiekę ojca. Symbolicznie obcinano mu wtedy długie włosy i nadawano imię. Kiedy rozpoczęła się uczta wydana przez Piasta z okazji postrzyżyn syna, pojawiło się niespodziewanie dwóch nieznajomych wędrowców. Ubrani byli w płócienne szaty, które pokrywał kurz, a oni samo wyglądali na bardzo zmęczonych.  - Witajcie, dobrzy ludzie - odezwał się jeden z nich. - Wędrujemy już długo, a jeszcze daleka droga przed nami. Pozwólcie nam odpocząć i się posilić. Prosiliśmy o pomoc
Czytaj więcej